Δηλώνοντας συμμετοχή στο σεμινάριο ”ο κινηματογράφος στο ντιβάνι” είχα στο μυαλό μου ότι θα παρακολουθήσω μια ερμηνεία ή εξήγηση του σινεμά στο σύνολό του. Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι μέσα από το σεμινάριο, αυτό που κατάφερα να δω ήταν τελικά τον εαυτό μου. Δεν ήταν κάτι που το αντιλήφθηκα εξ’αρχής αλλά σταδιακά, μέσα από την κουβέντα και τις καίριες παρεμβάσεις της Λίλιαν. Η προβολή σκηνών από ταινίες και η συζήτησή τους μετά, από ένα κοινό που στην πλειοψηφία του απαρτιζόταν από άτομα που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους ήταν ένας έξυπνος τρόπος ώστε να ”ανακαλύψουμε” πράγματα για τους άλλους αλλά και για μας τους ίδιους. Π.χ παρακολουθώντας μια συγκεκριμένη σκηνή ταινίας που εγώ θεωρούσα ότι ήταν αυτονόητο αυτό που έγινε ή ότι δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι όπως τελικά έγινε , εντυπωσιαζόμουν στην ιδέα ότι κάποιος άλλος σκέφτεται ακριβώς το αντίθετο από εμένα και κατέληγα να βγάζω συμπεράσματα για το πως τελικά είναι ή έχει ζήσει αυτός ο άλλος!!! Θεωρώντας λοιπόν ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο ως δεύτερη σκέψη μου ήρθε ότι προφανώς και εγώ, οι ερμηνείες που δίνω είναι αποτέλεσμα των δικών μου προσωπικών εμπειριών και επιλόγων.
