Η σειρά σεμιναρίων «Κινηματογράφος και ψυχανάλυση» που παρακολούθησα στο Polis ήταν ακριβώς αυτό που υπόσχονταν. Το «αίτημα» έμπαινε μέσα από την προβολή μιας ταινίας, δηλαδή από την εικόνα και την αναπαράσταση. Ακολουθούσε ο λόγος. Με τη μορφή εισήγησης ή μικρής διάλεξης ή μαθήματος με ερωτο-απαντήσεις, κάποτε και ως ομαδική ψυχοθεραπεία σε κύκλο. Σε όποια μορφή και να ήταν, σε έκανε συνειδητοποιείς πράγματα που μετά φαίνονταν αυτονόητα, ή να ξαφνιάζεσαι από τις θέσεις των γύρω σου, νιώθωντας ότι τη ζωή την έχεις πάρει λάθος και είσαι μειοψηφία. Ανατρέχοντας μετά στα DVD, ξαναδιαβάζεις τις ταινίες ως εγχειρίδια ψυχανάλυσης και βλέπεις τις σκηνές τους ως αναπαράσταση των μνημών σου. Τελικά, πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία αυτές οι συναντήσεις με τη Λίλιαν.
